نگاهی ستایش آمیز به دو سکانس آغازین روزی روزگاری در غرب، اثر سرجیو لئونه

روزی روزگاری در غرب با دوسکانس عظیم و بشدت سینمائی آغاز می شود،
سکانسهایی که هریک حسی را در بیننده ایجاد می کنند:

سکانس اول:
سه کابوی به ایستگاه قطاری در دل بیابان آمده اند.هر یک گوشه ای ایستاده، حالت
عجیبی دارد. یکی با انگشتان دست خود بازی می کند،آن یکی با مگسی مزاحم گلاویز
شده است و نفر سوم در حالی ایستاده که قطرات آب،که از سقف چکه می کنند، روی
کلاه لبه دارش جمع می شوند. فضای صوتی این سکانس هم فوق العاده با دقت تنظیم
شده است.از جمله صدای آن آسیاب بادی که حس عجیبی را ایجاد می کند. تا اینجا
تماشاگر تبدیل به آدمی منتظر شده است، اما نمی داند منتظر چه،یا منتظر که. تا اینکه
نمایی از ریل قطار را می بیند. حال او میداند که: « قطاری در راه است». حس انتظار.
سکانس دوم:
در سکانس دوم با خانواده ای مواجه می شویم که در انتظار عضو تازه ای قرار دارد.یعنی
همان مادرخوانده ای که پسر را پدر مجبور به پذیرفتنش کرده است و حالا پسر قصد دارد
به دنبال مادرخوانده اش برود. او یک خواهر دارد و برادر کوچکتری که در خانه است.اما
خواهرش در حیاط است و شاهد دعوای او با پدرش. ناگهان صدای تیری از دورشنیده
می شود. نمی دانیم از کجا آمد و به کجا خورد. تصویر کات می خورد.نمای بعدی،نمای
 دوری است از خانه . دختر جوان را در جلوی خانه می بینیم. ایستاده است. لحظه ای
بعد می افتد. حالا می فهمیم که اعضای خانواده مورد هجوم قرار گرفته اند و اولین قربانی
دختر جوان است. صدای پیاپی دو تیر دیگر هم شنیده می شود. حالا پدر و پسرش هم از 
پا افتاده اند. مانده است کوچکترین عضو خانواده که در خانه است و صدای تیراندازی او را
به بیرون می کشد.لحظه ی خارج شدنش از خانه فوق العاده است. نگاه همراه با ترسش
به خانواده ی حالا قتل عام شده اش و نگاهش به عاملان این فاجعه، یعنی همان
مهاجمانی که هنوز ندیده ایمشان و با حرکت دوربین به عقب آنها را که گروهی چهار
نفره هستند از پشت می بینیم و موسیقی انیو موریکونه که به همراه تمامی عناصر
تصویر، حس  دیگری را در بیننده بوجود می آورد. حسی از تجاوز و ناامنی.
 

و سرجیو لئونه در این دو سکانس سینما را عالی می آموزد.


براستی چند فیلم را سراغ دارید که چنین باشکوه آغاز می گردد؟